^^ ИÍLGŰИ МAЯMAЯA ^^ : 10/13/07

13 Ekim 2007

SenNM



Bir kez, tünemiş ensemize Nemesis.


“yaşayakalan ölüm”


Şimdi’nin bedeni yok,

Şimdi'si yitik


Pek az zamanı kaldı bu zora koşulmuş bedenimin

Kesmeliyim soluğunu doğmuş olmanın!

Şendim,şendim ben,
Kahkaham insanları ürkütürdü!

Aşk, bağ ve hiçbir utkuyu düşünmeden,
Kalıvermeliyim öylece kaskatı!


Sevgili küçük ölüm
Dur ayaklarının altını anlayalım,
kaşlarını,eksik kalan yerlerini,
karlar kraliçesini ev içlerinin,
tarihin sonsuz noktalama işaretlerini de…


Diriminiz yakıyor kendinizi,

İşte! Dudağınızdan sızan incecik kan utkusu …

doğuyor yeni bir Karmelites Therese.



Sen,günün ilksaatlerinin kırılganlığında,
şen bir yüzle doğmuştun,biliyorum. Gün,
güçlü soluğu duyduğunu yadsımadı.Gökeller
parmakların efsunla yunarak hayatin özsuyunu
damlatacaktı dev sevgilerinin gözkapaklarına evrenin.


Hiç kullanılmamış bir zamanın gözkapaklarını
açıyorum

Çok kullanılmış bir zamanın gozlerini kapattım.

[ 13 subat 1958 - 13 ekim 1987 ]


"Çünkü zaman ben’im, yaralıyım…"


"Yaslı yüreğin gözyaşı yasası
Nasıl da kaçınılmaz kızkardeş!"



Ağlardın

Örtünmezdin.Artık her inatçı anlayışsız
için, daha başıboş, daha serseri olmaya…



Korktum Petra, her iniş çıkışında sesinin
Benzerliğinden korktum herkesin bir hayvana.
Yakıyordu senin gözyaşın benim şakağımı
Ve böğürmek isterdim delice, hiç anlamayanlara


Kötülük denli gerçekti,
Dünyaya karşı güler, gülerdi.

Pembe sevgili
Deliliğin oyuncak odasındaydı.


Geçmiş ağırlığının somut ton ayrımları,
Sevinçten çok acıdan dokunmuş çocukluk giysileri,
Onların uçurumlu renkleri, belirsiz kıvrımları,
Seni örtüyor, beni örtüyor,



Çocukluk gökdeleninden
Ağır bir çökme töreniyle
Alt-üst-bir yüzeye iniyor
Ağlarken kapanıyor toprağa
Bütün yüksekliği açık düşlerin.

Büyüyor …


Sığmazsa ruhuna dar saraylar,
Koşar kız kapanır kapkara bir ağaca.

Ada, yıldız, değerler birbirlerine
sonsuz bekleyişte…
Bir ters, bir yüz…


Ben mi koştum bu hünsalığa
Gece taşarken kadın topuklarımdan

Gece; ipek dokusu çözüldüğünde
Ellerim: eksik cennetim benim.



Çok gizli bir doğru gecenin toyluğunda
Bilmedik çekenin yanlış bir uzaklık
olduğunu

Yabancıların en yakınıydın sen!



Üşümüşüm…
Düşlerimin üzeri açıktı, bendim,

Ellerimin soğukluğu hep bir kalabalıkta…


… , O ,
zaman kedisi
pençesi ensemde, üzünç kemiğim-den
çekerken beni kendi göğüne,
bir kahkaha bölüyor dokusunu
düşler marketinin,
uyanıyorum küstah sözcüklerle:
"Ey, iki adımlık yerküre
Senin bütün arka bahçelerini
gördüm ben! "



Ne zamandır ertelediğim her acı,

Çıt çıkarıyor artık, başlıyor yeni bir ezgi,
- bu şiir –
Sendelerken yaşamım ve bilinmez yönlerim,
Dost kalmak zorunda bana ve
sizlere!





Daktiloya çekilmis ŞİİRLER
NİLGÜN MARMARA

 
Image Hosted by ImageShack.us